Je grenzen aangeven is de hot topic voor iedereen die zich futloos of overspannen voelt. Geen wonder dat je je zo voelt als je altijd klaarstaat voor iedereen en je eigen behoefte daarvoor aan de kant schuift. Of als je vaak ja zegt terwijl je nee bedoelt. Te meegaand of overzorgzaam bent van aard. Ook als je vaak meer doet dan er van jou verwacht wordt zal je ooit het gevoel krijgen dat je op bent….dat je niet meer kan. En een burn-out ligt op de loer of zal jou echt verrassen. Dat leidt allemaal tot een laag zelfbeeld, een tekort aan eigenwaarde en zelfvertrouwen.
Iedereen heeft een grens ook al weet je nog niet waar die van jou ligt. Deze kan je laten overschrijden van buitenaf maar je kan ook zelf over je eigen grenzen gaan. Het is vooral van groot belang dat je leert wat jouw grens is en hoe je deze kan bewaken.
Maar waarom zijn wij dan toch zo bang om onze grenzen aan te geven? Wat is de onderliggende oorzaak? We zijn gewoon bang om niet meer aardig gevonden te worden, om er niet meer bij te horen. Wij mensen zijn groepsmensen en willen er gewoon graag bij horen. We willen niet uitgesloten worden en zouden er alles voor over hebben. We hebben angst voor afwijzing, kritiek of conflicten. En we voelen ons schuldig als we onze grenzen gaan aangeven.
Het is zo belangrijk om hier te weten dat het ok is om voor anderen te zorgen en daarbij tegelijkertijd ook aan te geven wat dat is dat je van jezelf en je tijd geeft, wanneer en hoeveel. Weet dat mensen die jou echt graag zien, jou zo graag zien dat ze ook respect hebben voor jouw grenzen.
Heb je dan te maken met mensen die geen emotionele band hebben met jou is dit uiteraard moeilijker maar weet dat het altijd mogelijk is om ook daar over jouw grens te praten. Duid die grenzen aan, neem de anderen bij de hand en toon hen wat wel en niet kan. Het is namelijk makkelijker om te gaan met iemand die weet wat hij wel en niet wil. Dan word je als mens interessanter en ben je letterlijk en figuurlijk afgelijnd. Het maakt je authentiek en zelfzekerder.
Soms voelt het moeilijk om terug te duwen en je grenzen aan te geven. Maar vergis je niet: het kweekt onwijs veel respect als je het goed doet.
Zelf over je eigen grenzen gaan is dan weer een heel ander verhaal. Hier is het soms wel bevorderend want als jij even buiten je comfortzone gaat is dit ook een groei die je gaat doormaken als mens en dat is een van de fundamentele behoeften als het gaat om een gelukkig leven. Maar push jezelf niet te hard. Ga niet te ver buiten je normale doen. Je zal angst ervaren maar als je het in haalbare kleine stappen doet zal je ervoor zorgen dat je je eigen comfortzone uitbreidt. En zo kan je jezelf als persoon ontwikkelen. Ga je te ver dan kom je in de stresszone en vraag je gewoon teveel van jezelf. Dus je grenzen verleggen is ok maar ga er zeker niet te ver of te snel in. Laat het een proces zijn waar je angst ervaart maar het toch gewoon doet en ervan geniet om te evalueren naar de persoon of het leven waar jij naar verlangt. Leer jezelf te stretchen maar ga niet te ver want ook daar schuilt dan het gevaar dat je jezelf blokkeert en begint uit te stellen of het gewoon opgeeft.
HOE LEER JE NU JE GRENS KENNEN?
Grenzen ervaren heeft weinig te maken met kennis, verstand, intellect of cognitieve vaardigheden. Je grens kan je leren aanvoelen. Dit moet je zelf leren ondervinden.
Er zijn 3 soorten grenzen: fysieke grenzen, mentale grenzen en emotionele grenzen. Grenzen zijn heel persoonlijk en ga je zelf moeten onderzoeken. Dit doe je door op zoek te gaan naar de signalen die je jezelf geeft.
Je blikt terug op een situatie die gebeurd is en je gaat jezelf vragen hoe voelde ik mij toen het eigenlijk wat teveel werd voor mij. Welke lichamelijke signalen gaf mijn lichaam toen op dat moment. Dit zijn jouw waarschuwingssignalen die je lichaam je geeft. Van de moment dat je zo een signaal oppikt zoals vb hartkloppingen, koude handen, hoofdpijn, spierpijn,…dit is voor iedereen anders…dan moet dat als een teken zijn voor jou van, ok hier wordt er over mijn grens gegaan. En als je dit merkt kan je gaan aangeven dat hier jouw grens is door dit uit te spreken en duidelijk te maken.
WERKEN AAN JE SCHULDGEVOEL
Stel jezelf de vraag: Is de mate en intensiteit van mijn schuldgevoel wel in verhouding met wat er in de realiteit aan het gebeuren is. Is het reëel dat je je schuldig voelt wanneer dat je meegaat in je gevoel, wanneer je luistert naar je lichaam en wanneer je kiest voor jezelf? Het is maar door te luisteren naar je eigen behoeften en grenzen dat je ook meer kan betekenen voor de mensen rondom jou want als jij je energiek en zelfzeker voelt zal je merken dat je ook op de juiste manier kan reageren op externe prikkels. Je hebt geen kort lontje meer en veel aangenamer in omgang waardoor de mensen rondom jou ook weer meer van jou kunnen genieten. Als dat geen win-win situatie is!
HOE GEEF JE JE GRENZEN AAN?
Je kan dit leren. Er zijn ontzettend veel trainingen beschikbaar over assertiviteit en communicatie. Uiteraard kan je ook altijd in mijn praktijk terecht waar je dit alles op persoonlijk en professioneel vlak kan uitdiepen. Het gaat er vooral om dat je het doet maar ook hoe je dit doet. Als je te agressief reageert zal dit leiden tot ongenoegen en kom je eerder in conflictsituaties dan dat er ook echt naar je geluisterd wordt. Dus ga aan de slag met het leren communiceren hierrond. Bij verbindend communiceren geef je zelf duidelijk aan wat je denkt en voelt en kan je ook aangeven wat je nodig hebt of wat je verwacht van het gesprek. Zo blijf je altijd in contact met jezelf en de ander. Je kan op de juiste manier vertellen waar jouw grens ligt zonder daarvoor in conflict te gaan.
Ik wil afsluiten door je erop te wijzen dat grenzen aangeven niet egoïstisch is maar dat het uit respect is voor jezelf, uit zelfliefde. En iedere grens die je durft te blijven stellen brengt je dichter bij jezelf dus waarom zou je hier niet gewoon mee beginnen?
